Ve yıllar akıp gidiyor...Bir yılı daha tüketiyoruz. Acaba sadece tükenen yıllar mı? Sevgimizi tüketiyoruz , enerjimizi tüketiyoruz, bedenimizi tüketiyoruz ve giderek azalıyoruz ... Şimdi sevgime bakıyorum şöyle kısık bir kapı aralığından öyle cılızlaşmışki, bakımsız kalmış, susuz kalmış, korkak ve ürkek . Ne acı... oysa ne güçlüydü, nasıl çağlardı.... Önünde kimse duramayacak kadar yüklüydü şimdi ise zamana karşı, hayata karşı yenik düşmüş şekilde adeta yaşlı bir ağaç gibi kırılmaya korkuyor ufacık bir rüzgarda.... Sözleri biriktirmiş, acıları biriktirmiş, kırıklıkları biriktirmiş tükenmek üzere olan bir nehir, sönmek üzere bir ateş... Nasıl beslenir ne ile çoğalır bilmiyorum. Şuan en acısı bu zaten sönmesi,kuruması, yıkılması nı beklemek, bilmeden beklemek...
Hayatın anlamını anlamaya çalışmak istemiyorum her günüm ayrı güneşle doğsun istiyorum, güneş hergün başka renk katsın günüme , sevgiyle baktığım gözlerde ışık yansın, ne acıı ne zor geliyor ...
