Bir şubat soğuğu, ezan sesi kulaklarda erkenden akşam olmuş zaman geri saymaya başlamış ...Bir neşe, bir oyun gibi herkes bir elinden tutmuş sonra kızmış, kendi kendine küsmüş.Faklılığı görmüş, çekişmeyi hissetmiş sonra kaybetmiş .Yeni yollar keşfetme peşine koşmuş küçücük alanlarda, dağcı olmak istemiş küçük tepeleri everesti yapmış,okyanus sanmış koca bir gölü.... Denizde bulmuş ferahlığı hep uzaklara açılmak istemiş hiç burda olmadan hep oraları gözlemiş bir gün demiş her gün ....Ve o bir gün hep devam etmiş öyle çok şeyi ötelemişki hiç o gün orda olamamış.... Her acıyı öfkesiyle bastırmış öfkesini hırslara hırslarını amaçlara çevirmiş.Hep koşmuş durmaksızın koşmuş.Sevmiş,kızmış küsmüş yanlızlığının farkına varmadan hep kendi kendine istemiş.Hiç söylememiş hep o bilsin demiş farketmemişki bilinmeyenler hep onu derinlere itmiş.Kağıt kaleme sığınmış,turuncu pikeli odasını ayırmış dış dünyadan.Şarkıcı olmuş,öğretmen olmuş,patron olmuş,anne olmuş,artist olmuş herşey duvardaki aynada dolmuş.....Herşeyi terk etmiş birgün ama koşmaya devam etmiş, hep oralardaymış ama hiç orda olmamış, hep kendiyle konuşmuş,hep kendinden istemiş, hep kendi gerçekleştirdikçe kendi tebrik etmiş kendini....Bir gün bir duvar çıkmış karşısına kendi başına olmadığını olamayacağını çoook sonra anlamış, yine kendine anlatmış umarım geç değildir diye ama görmüş bir gün hiç bu günde olmadığını....Oysa hep anı yaşamayı istermiş, yaşadığını sanırmış ama durmuyormuş bir yerlerde birşeyler sabit, hep koşturmaca hep koşmaca.
Ve o duvar üzerine yıkılmış görmüşki eskiye dair hiç bir şey hatırlamıyormuş, hepsinin üzerine çekmiş bir örtü koca yılları sığdırmış 4 cümleye , çookk büyük sevgilerini gömmüş kumların altına, sevmiş sevdikçe kaçmış o günleri bu gün görmüş ne pişmanlık ne bir dert istemez olmuş ama artık geç kalınmışlığın acısıyla kavrulmaya başlamış.Kalmış başbaşa ertelediği acıları ile yaşamaya acıyla yoğrulmaya olgunlaşmaya .....
"Peki" dedi garip" ne yaparım ben sevmeden"
"Gülüp geçersin" dedi gerçek,
"Kime gülerim"diye sordu bu sefer
"Senden öncekilere" kıs kıs gülerek
"Ama ya sevilmezsem"dedi garip
"Gözlerine bakarsın"
"Kimin?"
"Sevildiğini sananların"
"Peki" dedi garip "ne göreceğim o gözlerde"
"Hiç kocaman bir hiç"
" Yapamam sevgisiz yaşayamam ,ölür giderim ozaman"diye haykırdı garip
"Nerdeyim sanırsın ki "deyiverdi gerçek gözlerinin içine bakıp gülüp geçiverdi sonra.....
Bazen çıkış bulamıyor insan beyni, düşünceler midir bu hayatı bu hale getiren çözemiyorum...Herşey cızırtılı, karıncalı net olan bir tane gerçek yok ortada. Şarkıdaki gibi gerçeklerde hayır yok yalanları seçmeli insan sahiden de...Şu titrek el, buruk kalp, sızlayan burun hiç mi çaba sarfedemez, bir basamak çıkmaya güç bulamaz.Bu kadar karanlık değildi bu acaba başka birşeymiymiş benim bildiğim nereye kaçmalı nereye gitmeli şimdi peki bu beden?Nereye sığarki nerde gizlenebilir çırılçıplak ortasındasın ateşlerin, galiba mecbur bu acıyı çekmeye.Her soru cevapsız,her gülüş yalan , her kelime kifayetsiz bir anlam yükleyemiyorum hiç bir şeye.Nezaman geldik girdik bu dipsiz kuyuya hala düşüp duruyor nezaman ... Bir kılıç olmalı herşeyi ortadan ikiye yarmaya yada kuvvetli bir çığ düşmeli hepsini sıfırlayıp her tarafı bembeyaz yapmaya yada kıpkızıl bir ateş topu bir anda hepsini kül yapmaya...Ama yok külü bile kalmamalı bu kadar çıkmaz tamamen yok edilmeli...
Kapkara bir bulut hepsi kendi içinde boğuşup duruyorlar bense bir köşede sinmiş izliyorum ve artık düşünemiyorum ....
Yaşından mıdır yaşananlardan mıdır bilmem. Yoksa gerçek yeni mi geldi bize bilemedim ki... Neydi ki yaşananlar altı üstü iki gün yüzü, iki ufak mutluluk ne oldu da alt üst oldu herşey herkes nereye kaçtı neden bu kadar çıkmaz çıktı karşıma nasıl bu kadar cansız fersiz kaldım bilemiyorum...
Sadece sevgiden gideyim derken sanırım aynı sevgiyi taşıyamayanlardan geldi bu yıkım. Dünyamı süslemişken pembe olan herşeyle birden güneşin batmasıyla kayboldu renkler galiba. Evet güneş battı... bu üşüme bundan olsa gerek bu renksizlik ve kapkara kuyu ......
