Kapkara bir gökyüzü güneş olmadığında bile belli ediyor kendini, şöyle bir uzaktan baktım insanlığa sanki gökyüzüde gibiydim.Hep bir koşuşturma, hep bir yalan, hep bir sahtecilik kaplamış her ışığın tonunu ...Bu inançsızlık bu bomboş yürek nasıl tutunur sallanan boş iplere bilemiyorum, çukurların üzerinden bile atlamaya halim yok birine yuvarlanıp çoook derin bir bataklığa saplanmış gibi kendimi bırakmak isteyecek kadar acizim....Yalan gözler dolu etrafta herkes bir amaca yönelmiş hepsinin kökünde kötülük gizli. Bende kötü olmaya çalışıyorum; yalan söylemek, sahte davranmak, ihanet etmek, kuyusunu kazmak hepsini hepsini yapmak istiyorum....Ama çok uzun bir yol, yeniden yuvarlanmak gerek, yeniden olgunlaşmak, yeniden öğrenmek lazım buna yetecek kadar vaktim yok. Gözlerimin arkasında bir okyanus gizli ,kalbimin arkasında hazır bekleyen kocaman bir çığ ...en ufak bir harekette herşey dağılacak sanki...İzliyorum insanları her kelimenin yüreğine uzanışını dinliyorum, her bakışın anlamını duymak için dinliyorum hepsi o kadar basitki! Hiç mi ağır gelen yok evet gerçekten yok .Yanıp kül olmuş bir volkan gibi herşey kapkara, ince bir duman tütüyor hepsinin üzerinde hiç yeşil yok, mavi yok, sarı yok, kırmızı yok!!!En çok kırmızıyı severken o bile bana en büyük kahpeliği yaptı nasıl arasın gözlerim şimdi gökkuşağını .........
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder