Bazen çıkış bulamıyor insan beyni, düşünceler midir bu hayatı bu hale getiren çözemiyorum...Herşey cızırtılı, karıncalı net olan bir tane gerçek yok ortada. Şarkıdaki gibi gerçeklerde hayır yok yalanları seçmeli insan sahiden de...Şu titrek el, buruk kalp, sızlayan burun hiç mi çaba sarfedemez, bir basamak çıkmaya güç bulamaz.Bu kadar karanlık değildi bu acaba başka birşeymiymiş benim bildiğim nereye kaçmalı nereye gitmeli şimdi peki bu beden?Nereye sığarki nerde gizlenebilir çırılçıplak ortasındasın ateşlerin, galiba mecbur bu acıyı çekmeye.Her soru cevapsız,her gülüş yalan , her kelime kifayetsiz bir anlam yükleyemiyorum hiç bir şeye.Nezaman geldik girdik bu dipsiz kuyuya hala düşüp duruyor nezaman ... Bir kılıç olmalı herşeyi ortadan ikiye yarmaya yada kuvvetli bir çığ düşmeli hepsini sıfırlayıp her tarafı bembeyaz yapmaya yada kıpkızıl bir ateş topu bir anda hepsini kül yapmaya...Ama yok külü bile kalmamalı bu kadar çıkmaz tamamen yok edilmeli...
Kapkara bir bulut hepsi kendi içinde boğuşup duruyorlar bense bir köşede sinmiş izliyorum ve artık düşünemiyorum ....
Yaşından mıdır yaşananlardan mıdır bilmem. Yoksa gerçek yeni mi geldi bize bilemedim ki... Neydi ki yaşananlar altı üstü iki gün yüzü, iki ufak mutluluk ne oldu da alt üst oldu herşey herkes nereye kaçtı neden bu kadar çıkmaz çıktı karşıma nasıl bu kadar cansız fersiz kaldım bilemiyorum...
Sadece sevgiden gideyim derken sanırım aynı sevgiyi taşıyamayanlardan geldi bu yıkım. Dünyamı süslemişken pembe olan herşeyle birden güneşin batmasıyla kayboldu renkler galiba. Evet güneş battı... bu üşüme bundan olsa gerek bu renksizlik ve kapkara kuyu ......
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder